Recydywa ogólna to ponowne popełnienie jakiegokolwiek przestępstwa mimo poprzedniego skazania. Natomiast recydywa specjalna to ponowne popełnienie przestępstwa przy spełnieniu łącznie kilku warunków. Recydywa specjalna dzieli się na recydywę jednokrotną(podstawową) i wielokrotną(multirecydywa). O recydywie jednokrotnej stanowi art.64§k.k.
Kara więzienia i kara pozbawienia wolności nie są pojęciami tożsamymi. W świetle art. 32 Kodeksu karnego z 1997 r. karami są grzywna, ograniczenie wolności, pozbawienie wolności, 25 lat pozbawienia wolności oraz dożywotnie pozbawienie wolności. Najmniejszy wymiar kary pozbawienia wolności to 1 miesiąc, a najdłuższy to 15 lat. Kara wymierzana jest w miesiącach i latach i tylko wtedy gdy ustawa tak stanowi. Kara pozbawienia wolności jest najbardziej dolegliwa spośród katalogu kar w kodeksie karnym. Istotą kary pozbawienia wolności jest izolacja od społeczeństwa osoby skazanej. Kodeks karny z 1932 r. wśród kar zasadniczych wymieniał karę więzienia. Najkrócej trwała 6 miesięcy, a najdłużej 15 lat, o ile ustawa nie przewidywała więzienia dożywotniego.
W świetle art.149 Kodeksu karnego, Matka, która zabija dziecko w okresie porodu pod wpływem jego przebiegu, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Przestępstwo o którym stanowi art. 149 k.k. nosi miano dzieciobójstwa. Jest to przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu. Sprawcą może być tylko i wyłącznie matka dziecka, która je urodziła. Inne osoby narażają się na odpowiedzialność karną z art.148§1 k.k. Znaczenie terminu dzieciobójstwo jest inne na gruncie języka potocznego i języka prawniczego.
Gwałt to nie zgwałcenie, a zgwałcenie to nie gwałt. Poniżej prezentujemy przykładowe nagłówki stron internetowych, w których zamiennie używa się pojęć gwałt i zgwałcenie. W środkach masowego przekazu wymienne stosowanie tych pojęć jest normą.
(…)Były sędzia piłkarski skazany na 5 lat więzienia za zgwałcenie 12-latki(…)
Coraz częściej słyszymy o nieletnich i młodocianych sprawcach przestępstw. Wielu dziennikarzy używa tych pojęć zamiennie, traktując je jako synonimy. Jednakże nieletni i młodociany nie są synonimami.
Nie wolno utożsamiać tych pojęć. Kto w takim razie jest nieletnim, a kto młodocianym?
Zatrzymanie definiowane jest w literaturze jako środek przymusu, polegający na chwilowym pozbawieniu wolności określonej osoby celem zastosowania środka zapobiegawczego sensu stricto lub przymusowego doprowadzenia osoby podejrzanej albo oskarżonego do organu procesowego.[1] Powyższa definicja odróżnia instytucję zatrzymania wyrażoną w Kodeksie postępowania karnego od innych rodzajów zatrzymania występujących w naszym systemie prawnym na przykład takich jak: zatrzymanie porządkowe (art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o Policji), zatrzymanie penitencjarne (art. 15 ust. 1 pkt 2a ustawy o Policji), zatrzymanie chwilowe tzw. legitymowanie (art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy o Policji).
Instytucja obserwacji psychiatrycznej, będąca środkiem przymusu, została uregulowana w artykule 203 k.p.k., który określa zarówno podstawę przeprowadzenia badań psychiatrycznych oskarżonego połączonych z obserwacją w zakładzie leczniczym, jak i tryb orzekania o takich badaniach, a także wszelkie rygory związane z ich przeprowadzeniem.
Postępowania szczególne wyodrębnia się, o czym przesądza ustawa, przede wszystkim ze względu na potrzebę zróżnicowania sił i środków w zależności od wagi i charakteru przestępstwa, uproszczenia oraz odformalizowania niektórych instytucji.[1] Postępowanie przyspieszone nie jest novum w Kodeksie Postępowania Karnego, jednak w dzisiejszym kształcie tryb ten został wprowadzony dopiero w 2006 r. Już na wstępie należy zaznaczyć, iż nie jest on trybem obligatoryjnym, bowiem przepis art. 517b § 1 k.p.k. wyraźnie wskazuje, że jest to tylko jedna z możliwości, nawet wtedy, gdy istnieją przesłanki do jego uruchomienia.
Tymczasowe aresztowanie jest obecnie jednym z dwóch najczęściej stosowanych środków zapobiegawczych chociaż jego stosowanie zostało ograniczone do szczególnych sytuacji wskazanych w ustawie. W celu zapobiegnięcia nadmiernemu i niesłusznemu stosowaniu aresztu, ustawodawca wprowadził w stosunku do tej instytucji kilka unormowań dodatkowo ograniczających lub całkowicie uniemożliwiających jej stosowanie.
Tymczasowe aresztowanie jest najsurowszym środkiem zapobiegawczym i z teoretycznego punktu widzenia jest instytucją dość kłopotliwą.
Z jednej strony powszechnie akceptuje się konstytucyjną zasadę domniemania niewinności, która aż do uprawomocnienia się orzeczenia uznającego winę oskarżonego nakazuje traktować go jako osobę niewinną.