Złożenie zawiadomienia o przestępstwie to krok, który każdy obywatel może podjąć, aby pomóc w walce z przestępczością. Nigdy nie wiadomo, czy nie zostanie się świadkiem tego typu sytuacji. Wiele osób nie wie wówczas jak zareagować. Gdzie i w jaki sposób powinno złożyć zawiadomienie? Dowiedz się, dlaczego kompleksowe prowadzenie spraw karnych w Opolu jest istotne w przypadku zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa.
Recydywa ogólna to ponowne popełnienie jakiegokolwiek przestępstwa mimo poprzedniego skazania. Natomiast recydywa specjalna to ponowne popełnienie przestępstwa przy spełnieniu łącznie kilku warunków. Recydywa specjalna dzieli się na recydywę jednokrotną(podstawową) i wielokrotną(multirecydywa). O recydywie jednokrotnej stanowi art.64§k.k.
Kara więzienia i kara pozbawienia wolności nie są pojęciami tożsamymi. W świetle art. 32 Kodeksu karnego z 1997 r. karami są grzywna, ograniczenie wolności, pozbawienie wolności, 25 lat pozbawienia wolności oraz dożywotnie pozbawienie wolności. Najmniejszy wymiar kary pozbawienia wolności to 1 miesiąc, a najdłuższy to 15 lat. Kara wymierzana jest w miesiącach i latach i tylko wtedy gdy ustawa tak stanowi. Kara pozbawienia wolności jest najbardziej dolegliwa spośród katalogu kar w kodeksie karnym. Istotą kary pozbawienia wolności jest izolacja od społeczeństwa osoby skazanej. Kodeks karny z 1932 r. wśród kar zasadniczych wymieniał karę więzienia. Najkrócej trwała 6 miesięcy, a najdłużej 15 lat, o ile ustawa nie przewidywała więzienia dożywotniego.
W świetle art.149 Kodeksu karnego, Matka, która zabija dziecko w okresie porodu pod wpływem jego przebiegu, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Przestępstwo o którym stanowi art. 149 k.k. nosi miano dzieciobójstwa. Jest to przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu. Sprawcą może być tylko i wyłącznie matka dziecka, która je urodziła. Inne osoby narażają się na odpowiedzialność karną z art.148§1 k.k. Znaczenie terminu dzieciobójstwo jest inne na gruncie języka potocznego i języka prawniczego.
Gwałt to nie zgwałcenie, a zgwałcenie to nie gwałt. Poniżej prezentujemy przykładowe nagłówki stron internetowych, w których zamiennie używa się pojęć gwałt i zgwałcenie. W środkach masowego przekazu wymienne stosowanie tych pojęć jest normą.
(…)Były sędzia piłkarski skazany na 5 lat więzienia za zgwałcenie 12-latki(…)
Coraz częściej słyszymy o nieletnich i młodocianych sprawcach przestępstw. Wielu dziennikarzy używa tych pojęć zamiennie, traktując je jako synonimy. Jednakże nieletni i młodociany nie są synonimami.
Nie wolno utożsamiać tych pojęć. Kto w takim razie jest nieletnim, a kto młodocianym?
Zatrzymanie definiowane jest w literaturze jako środek przymusu, polegający na chwilowym pozbawieniu wolności określonej osoby celem zastosowania środka zapobiegawczego sensu stricto lub przymusowego doprowadzenia osoby podejrzanej albo oskarżonego do organu procesowego.[1] Powyższa definicja odróżnia instytucję zatrzymania wyrażoną w Kodeksie postępowania karnego od innych rodzajów zatrzymania występujących w naszym systemie prawnym na przykład takich jak: zatrzymanie porządkowe (art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o Policji), zatrzymanie penitencjarne (art. 15 ust. 1 pkt 2a ustawy o Policji), zatrzymanie chwilowe tzw. legitymowanie (art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy o Policji).
Instytucja obserwacji psychiatrycznej, będąca środkiem przymusu, została uregulowana w artykule 203 k.p.k., który określa zarówno podstawę przeprowadzenia badań psychiatrycznych oskarżonego połączonych z obserwacją w zakładzie leczniczym, jak i tryb orzekania o takich badaniach, a także wszelkie rygory związane z ich przeprowadzeniem.
Postępowania szczególne wyodrębnia się, o czym przesądza ustawa, przede wszystkim ze względu na potrzebę zróżnicowania sił i środków w zależności od wagi i charakteru przestępstwa, uproszczenia oraz odformalizowania niektórych instytucji.[1] Postępowanie przyspieszone nie jest novum w Kodeksie Postępowania Karnego, jednak w dzisiejszym kształcie tryb ten został wprowadzony dopiero w 2006 r. Już na wstępie należy zaznaczyć, iż nie jest on trybem obligatoryjnym, bowiem przepis art. 517b § 1 k.p.k. wyraźnie wskazuje, że jest to tylko jedna z możliwości, nawet wtedy, gdy istnieją przesłanki do jego uruchomienia.
Tymczasowe aresztowanie jest obecnie jednym z dwóch najczęściej stosowanych środków zapobiegawczych chociaż jego stosowanie zostało ograniczone do szczególnych sytuacji wskazanych w ustawie. W celu zapobiegnięcia nadmiernemu i niesłusznemu stosowaniu aresztu, ustawodawca wprowadził w stosunku do tej instytucji kilka unormowań dodatkowo ograniczających lub całkowicie uniemożliwiających jej stosowanie.