rozwód

Jak wziąć rozwód z cudzoziemcem – jaki jest zakres zastosowania prawa?

Artykuł jest bezpośrednią kontynuacją poprzedniego, który odpowiadał na pytanie – jakie jest prawo właściwe dla rozwodu z cudzoziemcami. Gdy już znamy odpowiedź na to zagadnienie, warto zastanowić się nad kwestią zakresu zastosowania prawa, które jest adekwatne dla danej sprawy. Na wstępie wypada wyjaśnić, że nie we wszystkich systemach prawnych rozwód pojmowany jest tak samo jak w prawie polskim. Otóż w świetle przepisów polskiego kodeksu rodzinnego i opiekuńczego rozwód oznacza konstytutywne orzeczenie sądowe powodujące rozwiązanie małżeństwa (art. 56 §1 k.r.o.). W uproszczeniu jest to takie orzeczenie, które tworzy prawo między stronami od momentu jego wydania.

Jednak nie we wszystkich systemach prawa rozwód musi być tak samo pojmowany i powodować takie same skutki jak w systemie polskim. Istnieją takie porządki prawne, gdzie o rozwiązaniu małżeństwa decyduje inny organ niż sąd, a nawet można dokonać rozwiązania małżeństwa jedynie w wyniku określonej czynności prawnej. Przykładowo w prawie żydowskim aktu rozwodu dokonuje się przez napisanie listu rozwodowego i doręczenie go żonie.

Rozwód z cudzoziemcem według polskiej ustawy

Ustawa polska reguluje wszystkie tego typu sytuacje. Dzieje się tak dlatego, że w art. 54 Ustawy prawo prywatne międzynarodowe użyto zwrotu „rozwiązanie małżeństwa” zamiast „rozwód”. Jednakowoż w przypadku, gdy zasadna jest jurysdykcja sądu polskiego, nic nie stoi na przeszkodzie, aby działał również w sprawach, gdzie właściwe prawo innego państwa przyznaje kompetencje do rozwiązania małżeństwa innemu organowi, niż organ sądowniczy.

Gdy okaże się, że tak jak było to zobrazowane na przykładzie prawa żydowskiego, rozwiązanie małżeństwa następuje przez czynność prawną, to prawo właściwe dla tej czynności będzie relewantne dla oceny, czy rozwiązanie małżeństwa w takiej sytuacji jest dopuszczalne, czy sama czynność jest ważnie dokonana i jakie są jej skutki. W takim przypadku sąd polski nie będzie orzekał rozwodu, lecz będzie mógł skontrolować czy wszystko zostało właściwie dokonane.

W tym miejscu warto wspomnieć, że kwestię wymagań, które muszą być spełnione, aby dochować formy czynności, która rozwiązuje małżeństwo określa art. 25 Ustawy prawo prywatne międzynarodowe. Jako regulacja podstawowa funkcjonuje formuła, że forma czynności prawnej podlega prawu właściwemu dla tej czynności. Posiłkowo wystarczy jednak zachowanie formy przewidzianej przez prawo państwa, w którym czynność zostaje dokonana.

Natomiast kwestię tego, czy nie są wymagane jakieś szczegółowe wymagania, co do zdolności do dokonania takiej czynności określa art. 11 Ustawy prawo prywatne międzynarodowe. Tak więc, co do zasady o tym, czy ktoś jest zdolny do dokonania danej czynności zadecyduje prawo państwa, którego obywatelem jest osoba dokonująca czynności, ponieważ zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych osoby fizycznej podlegają jej prawu ojczystemu. Jednakże taka regulacja nie wyłącza zastosowania prawa, któremu czynność prawna podlega, jeżeli z tego prawa wynikają szczególne wymagania w zakresie zdolności w odniesieniu do tej czynności prawnej.

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *