Życie dłużnika zwykle nie jest usłane różami. Jego codzienność przepełniają myśli o tym, w jaki sposób zaspokoić wierzyciela. Istnieje kilka możliwości. Jedną z nich jest złożenie świadczenia do depozytu sądowego, aby jednak tego dokonać, muszą zostać spełnione pewne przesłanki. Złożenie do depozytu sądowego jest uzasadnione, gdy dłużnik nie może spełnić świadczenia w sposób właściwy z powodu okoliczności dotyczących osoby wierzyciela (np. zwłoka wierzyciela, brak wiadomości o osobie wierzyciela, brak pełnej zdolności do czynności prawnych wierzyciela lub jego przedstawiciela uprawnionego do przyjęcia świadczenia.
Utrwalanie przebiegu rozpraw sądowych przez media umożliwia społeczeństwu sprawowanie kontroli nad działalnością wymiaru sprawiedliwości. Ma doniosłe znaczenie wychowawcze. Wpływa na świadomość prawną społeczeństwa. Utrwalanie przebiegu rozpraw sądowych wywoływało, wywołuje i z pewnością będzie wywoływać wiele kontrowersji. Zdaniem przeciwników rejestracji przebiegu rozpraw sądowych na sali sądowej tworzy się widowiskowa atmosfera. Media nie przedstawiają całej relacji z rozprawy. Ograniczają się do wybranych fragmentów. Tym samym nie zapewniają wiarygodności przekazywanych informacji. Takie działania prowadzą do naruszenia dóbr osobistych uczestników postępowania. Mogą dochodzić roszczeń w reżimie prawa prywatnego, na gruncie art. 23 i 24 k.c.
Jedną z niezbędnych czynności wspólną dla wszystkich pism wszczynających sformalizowane postępowanie przed organem władzy państwowej (sądem, organem administracji samorządowej lub rządowej czy organem egzekucyjnym) jest ustalenie odpowiedniej właściwości tegoż organu, a więc określenie jaki organ będzie władny do rozpatrzenia naszej sprawy. Przepisy dotyczące właściwości zawarte są w ustawach regulujących dany typ postępowania (przede wszystkim będą to: kodeks postępowania cywilnego, kodeks postępowania administracyjnego, kodeks postępowania karnego i prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). W niniejszym artykule skupimy się na przepisach kodeksu postępowania cywilnego.
Ze wszystkich pism procesowych wnoszonych do sądów, pozwy o zapłatę przeciwko dłużnikom stanowią bodajże najczęstszy typ pism wszczynających postępowania sądowe. Nie licząc bowiem spraw rodzinnych lub spadkowych, to właśnie sprawy o odzyskanie naszych wymagalnych należności są najczęstszym przykładem postępowań w sprawach cywilnych i gospodarczych1.
Duże znaczenie dla sądów orzekających o zasiedzeniu ma dyrektywa Trybunału Konstytucyjnego, zamieszczona w wyroku z dnia 28 października 2003r., o następującej treści: Niedopuszczalne jest interpretowanie zasad prawnych kształtujących instytucję zasiedzenia w sposób rozszerzający. W kontekście art. 64 ust. 3 Konstytucji ograniczenia własności mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy nie naruszają one istoty tego prawa. Zasadą konstytucyjnie określoną – od której tylko wyjątkowo wprowadza się odstępstwa – jest nienaruszalność prawa własności. Zasiedzenie jest odstępstwem od zasady jej nienaruszalności i to bardzo daleko idącym.
Postępowanie dowodowe w postępowaniu nieprocesowym, jakim jest postępowanie o stwierdzenie zasiedzenia, prowadzone jest zgodnie z zasadami ogólnymi procesu. Cechą charakterystyczną jest także większa niż w procesie aktywność sądu z urzędu. Dlatego też art. 207 k.p.c. opisujący system dyskrecjonalnej władzy sędziego ma zastosowanie także w postępowaniu nieprocesowym, jednak stosuje się go nie wprost a odpowiednio ( art.13 par.2 k.p.c.), co pozwala na uwzględnienie specyfiki tego postępowania.
Zdolność sądowa to zdolność do bycia stroną procesu w ogólności. Jej odpowiednikiem na gruncie prawa cywilnego materialnego jest zdolność prawna.
Jest bezwzględną przesłanką procesową., a zatem sąd bierze ją pod uwagę z urzędu.
