Artykuł 941 k.c. stanowi, iż rozrządzić majątkiem na wypadek śmierci można jedynie przez testament. Polska ustawa rozróżnia testamenty zwykłe i szczególne.
Druga grupa testamentów może zostać sporządzona tylko w przewidzianych ustawą okolicznościach – wobec obawy rychłej śmierci oraz gdy zachowanie zwykłej formy testamentu jest niemożliwe, bądź znacznie utrudnione.
Chociaż zapewne wśród czytelników znajdują się osoby, które swoje obowiązki wykonują od razu, to jednak większość z nas, czy z braku czasu, czy z nawyku do zostawiania spraw na tzw. „ostatnią chwilę”, czynność prawną obarczoną terminem wykonuje w ostatnim dopuszczalnym momencie.
Często zdarza się, iż konsumenci zawierają umowy bez możliwości uprzedniego negocjowania poszczególnych jej warunków, zwykle narzuconych przez stronę silniejszą ekonomicznie – przedsiębiorcę. Dzieje się tak na przykład podczas zawierania umów z bankami, operatorami sieci komórkowych, biurami podróży, itd. Umowy te zwane są w języku prawnym „wzorcami umownymi” albo też w języku prawniczym „umowami adhezyjnymi” czyli takimi, które zawiera się poprzez przystąpienie do nich.
Najczęściej spotykana forma tychże to: ogólne warunki umów, wzory umów, regulaminy. Z uwagi na to, iż w tym wypadku tylko jedna ze stron ma moc kształtowania postanowień umowy, ustawodawca w celu ochrony strony słabszej, czyli konsumenta, stworzył katalog niedozwolonych postanowień umownych.
Polskie prawo zna dwa sposoby powołania do spadku: wynikające z testamentu i z ustawy.
O ile w tym pierwszym przypadku priorytetowym pojęciem jest swobodna wola spadkodawcy, o tyle dziedziczenie z ustawy jest uregulowane wprost w przepisach Kodeksu cywilnego.