Zgodnie z art. 67 ust. 5 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, prawo do świadczeń opieki zdrowotnej dla osób, które ukończyły szkołę wyższą wygasa po upływie 4 miesięcy od dnia zakończenia nauki (lub skreślenia z listy studentów). Jak stanowi art. 167 ust. 2 ustawy prawo o szkolnictwie wyższym datą ukończenia studiów jest data złożenia egzaminu dyplomowego, w przypadku kierunków lekarskiego, lekarsko-dentystycznego i weterynarii – data złożenia ostatniego wymaganego planem studiów egzaminu, a w przypadku kierunku farmacja – data zaliczenia ostatniej, przewidzianej w planie studiów praktyki.
Wysoce prawdopodobne jest, że treść politycznego „dealu” zawartego w restauracji „Sowa i Przyjaciele” między Markiem Belką a Bartłomiejem Sienkiewiczem stanowi naruszenie Konstytucji. Czy będziemy czuli się dobrze w państwie, w którym najwyższe prawo stanowi puste słowo? Niezależność Narodowego Banku Polskiego jest konstytucyjną zasadą niewyrażoną wprost w przepisach Konstytucji, ale wynikającą z interpretacji jej art. 227, dokonywanej wielokrotnie przez Trybunał Konstytucyjny (patrz np. orzeczenia z 24 listopada 2003 r. czy 22 września 2006 r.). W wydanym w pełnym składzie wyroku z 28 czerwca 2000 r. TK stwierdził: „Specyficzna pozycja ustrojowa NBP jako centralnego banku państwa polega z jednej strony na niezależności wobec organów państwowych, z drugiej zaś na apolityczności tego banku”.
Na fali polskiej transformacji ustrojowej powstała ustawa z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, która wprowadziła możliwość rejestracji nowego kościoła bądź związku wyznaniowego. Ustawa ta umożliwiła realizację prawa do wolności sumienia i wyznania, które jest bardzo istotnym elementem katalogu uprawnień w nowoczesnym państwie i stanowi kanon praw również na płaszczyźnie prawa międzynarodowego.
Prawo dostępu do informacji publicznej ściśle wiąże się z zasadą jawności działania władz publicznych. Zasada dostępu do informacji publicznej jest obecnie traktowana jako jedna z podstawowych zasad wszystkich demokratycznych państw, dlatego też wspólnota europejska uznała ją za jedno z podstawowych praw człowieka. Prawo do informacji zostało zawarte w Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. Zgodnie z art. 54 ust. 1 „każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji”. Art. 61 Konstytucji przyznaje obywatelowi prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne.
Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.
Powyższy sposób oddania głosu, wprowadzony przed wyborami prezydenckimi w 2010 roku, okazał się ważnym udogodnieniem wyborczym, z którego korzystało jednorazowo średnio 10 tys. osób w ostatnich pięciu głosowaniach. Przybliżmy zatem czytelnikom Prawo Prosto.pl instytucję pełnomocnictwa do głosowania, regulowaną przez rozdział 7 Kodeksu Wyborczego. Najistotniejszą zaletą głosowania przez pełnomocnika jest fakt, iż przysługuje wszystkim osobom powyżej 75 roku życia. Dla osób starszych, które nie posiadają orzeczenia o niepełnosprawności, a niejednokrotnie nie są w stanie wychodzić z domu, jest to jedyna alternatywna możliwość spełnienia obywatelskiego obowiązku.
W wyborach parlamentarnych 2011 wyborcy niepełnosprawni po raz pierwszy otrzymali możliwość głosowania korespondencyjnego. Inicjatywa jest niewątpliwie bardzo korzystna, nasuwa się więc wstrząsające pytanie dlaczego spośród prawie 2 milionów niepełnosprawnych wyborców, którym przysługuje ta forma głosowania, skorzystało z tego uprawnienia jedynie 841?
Przebrnijmy zatem przez meandry proceduralne, aby w następnych wyborach możliwość ta prawdziwie spełniła swoje szczytne zadanie, jakim jest zwiększenie liczby obywateli, decydujących o losach swojego kraju.
