Dzisiejszy artykuł dotyczył będzie bardzo wrażliwej na zmiany części polityki społecznej państwa, a mianowicie ubezpieczeń społecznych. System świadczeń ubezpieczeniowych w Polsce jest bardzo złożony i działa na różnych płaszczyznach, przez co jest bardzo wrażliwy na wszelkiego rodzaju ingerencje, które są głównymi tematami publicznej debaty. Podstawą prawna stanowiąca o zabezpieczeniu społecznym jest Artykuł 12 Europejskiej Karty Społecznej, „Prawo do zabezpieczenia społecznego.”
Układ o Współpracy Patentowej (Patent Cooperation Treaty, PCT) jest konwencją międzynarodową, sporządzoną 19 czerwca 1970 roku w Waszyngtonie, stąd znany jest również pod nazwą Układu Waszyngtońskiego.
Został następnie poprawiony 2 października 1979 roku oraz zmieniony 3 lutego 1984 roku. Polska, zdecydowana przystąpić do powyższego układu, ratyfikowała go w 1990 roku.
Jako jeden ze składników ochrony praw konstytucyjnych jednostki w Państwie Polskim, ustrojodawca w art. 79 Konstytucji RP wprowadził możliwość złożenia skargi konstytucyjnej przez „każdego, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone”.
Zapis niezwykle istotny, jednakże kryje się za nim szereg obostrzeń, które dla przeciętnego Kowalskiego mogą stanowić niemały problem.
Często zdarza się, iż konsumenci zawierają umowy bez możliwości uprzedniego negocjowania poszczególnych jej warunków, zwykle narzuconych przez stronę silniejszą ekonomicznie – przedsiębiorcę. Dzieje się tak na przykład podczas zawierania umów z bankami, operatorami sieci komórkowych, biurami podróży, itd. Umowy te zwane są w języku prawnym „wzorcami umownymi” albo też w języku prawniczym „umowami adhezyjnymi” czyli takimi, które zawiera się poprzez przystąpienie do nich.
Najczęściej spotykana forma tychże to: ogólne warunki umów, wzory umów, regulaminy. Z uwagi na to, iż w tym wypadku tylko jedna ze stron ma moc kształtowania postanowień umowy, ustawodawca w celu ochrony strony słabszej, czyli konsumenta, stworzył katalog niedozwolonych postanowień umownych.
Zgodnie z powszechnie obowiązującym prawem dłużnik jest zobligowany do wykonania zobowiązania zgodnie z jego treścią to znaczy spełnić świadczenie w nim oznaczone (art. 354 § 1 KC). Wynika z tego zasada, iż wierzyciel nie ma obowiązku przyjąć świadczenia od dłużnika, które w jakikolwiek sposób nawet mało znaczący odbiegałoby od tego jakie jest oznaczone treścią stosunku prawnego. Jednak za zgodą wierzyciela dłużnik może zwolnić się od wykonania pierwotnego świadczenia poprzez spełnienie innego (świadczenie wtórne).
