Oba wymienione w tytule artykułu terminy zdają się być tożsame, stąd też bardzo często używane są zamiennie. Internetowy słownik języka polskiego zmienia nieco spojrzenie na znaczenie tych słów, konkretyzując je – dzieciobójcą jest zabójca własnego dziecka.
W języku prawnym jednak nie ma synonimów, dlatego dwie przedstawione frazy nie mogą być jednoznaczne, a stanowią dwa odrębne, choć nie aż tak bardzo oddalone od siebie przestępstwa, z których jedno jest występkiem, a drugie zbrodnią.
Artykuł 55 ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu jest jednym z zaledwie dwóch przepisów karnych tego aktu prawnego. Wywołuje jednak niemałe kontrowersje natury zarówno prawnej, jak i społecznej. Omawiany artykuł penalizuje tzw. „kłamstwo oświęcimskie” lub „kłamstwo Auschwitz” (od niemieckiego „Auschwitzlüge”). Nazwa potoczna nie oddaje jednak w pełni istoty przestępstwa, bowiem przepis penalizuje o wiele więcej niż jedynie zaprzeczanie zbrodniom, które miały miejsce w Auschwitz, czy innych obozach zagłady.
W okresie wzmożonego ruchu na drogach całego kraju spowodowanego przez trwające Euro 2012 warto przypomnieć sobie o zasadach, które rządzą ruchem drogowym. Policja grzmi, że kierowcy nie potrafią poruszać się po autostradach, a przy dużych prędkościach na nich rozwijanych, jest to szczególnie niebezpieczne dla życia i zdrowia uczestników, jak również bolesne dla portfela.
Zniesławienie i zniewaga to dwa podstawowe przestępstwa przeciwko czci znajdujące się w obecnym kodeksie karnym.
Nie jest prawdą, że przepisy te zostały wprowadzone do polskiego prawa karnego dopiero w okresie stanu wojennego, gdyż przewidywał je już międzywojenny kodeks Makarewicza z 1932 r., a nawet prawodawstwa państw zaborczych.
Instytucja obrony koniecznej należy do ustawowych kontratypów, tj. okoliczności wyłączających bezprawność czynu zabronionego. Dokonanie czynu w sytuacji obrony koniecznej oznacza, że sprawca nie będzie zań ścigany, czyn nie był bowiem bezprawny.
Prawo obrony przed bezprawnym zamachem reguluje art. 25 Kodeksu karnego.
W telewizji, prasie i radiu, przy każdej okazji opisywania przestępstwa można przeczytać (usłyszeć, zobaczyć) słowa o grożącej sprawcy karze więzienia lub alternatywnie, choć rzadziej pozbawienia wolności. Czy istnieje jakaś różnica między tymi dwoma określeniami? A jeśli tak, to jaka? Na początek warto zaznaczyć, że polski kodeks karny nie zna kary więzienia.
Przesłuchanie w charakterze świadka w procesie karnym uregulowane zostało w kodeksie postępowania karnego w rozdziale 21 (art. 177-192a k.p.k.). Na osobach, które występują w tej roli, ciąży niewątpliwie ogromna odpowiedzialność. Ich zeznania bowiem mogą stanowić istotny dowód w postępowaniu karnym. Warto zatem zapoznać się z zasadami, które są stosowane w procedurze przesłuchania świadka. Należy w tym miejscu nadmienić, iż każda osoba wezwana w charakterze świadka ma obowiązek stawić się i złożyć zeznania, o czym poucza nas art. 177 § 1 k.p.k. W przypadku różnego rodzaju przeszkód (np.: kalectwa, choroby) można dokonać czynności przesłuchania w miejscu pobytu świadka.
Każde przestępstwo – zarówno to znajdujące się w kodeksie karnym, jak i poza nim – składa się ze znamion typu czynu zabronionego.
Znamiona są to określone słowa, które konkretyzują podmiot przestępstwa, jego przedmiot, a także sposób działania sprawcy lub jego stosunek psychiczny do czynu. Stąd też właśnie wyróżniamy znamiona podmiotu, przedmiotu, strony podmiotowej oraz strony przedmiotowej.
Usiłowanie jest jedną z postaci stadialnych stanowiących fundament teorii prawa karnego. Postać stadialna, jak sama nazwa wskazuje, stanowi pewne stadium – etap prowadzący w zamierzeniu sprawcy do pełnej realizacji znamion konkretnego typu czynu zabronionego, czyli do popełnienia przestępstwa. Jakie stadia poprzedzają usiłowanie? Sprawdzamy!
Zasada prawa do obrony jest jedną z naczelnych zasad procesu karnego. Wyrażona została w art. 6 Kodeksu Postępowania Karnego. Ustawodawca wyraźnie akcentuje, że oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć. Aby podkreślić jego znaczenie, warto odwołać się do Konstytucji RP, stojącej na szczycie hierarchii aktów prawnych. Art. 42 ust. 2 stwierdza, iż każdy przeciwko komu prowadzone jest postępowanie karne, ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania (także w postępowaniu przygotowawczym). Może on wybrać obrońcę lub na zasadach określonych w ustawie korzystać z obrońcy z urzędu.
