Instytucja umorzenia absorpcyjnego znajduje zastosowanie wobec sprawcy, który popełnił dwa czyny zabronione. Mowa o sytuacji, w której sprawca dopuszcza się poważnego przestępstwa oraz drobnego czynu. Wówczas dopuszcza się umorzenie postępowania w sprawie lżejszego czynu, w związku z prawomocnym wymierzeniem surowej kary za poważniejsze przestępstwo. Ukaranie bowiem sprawcy za czyn małej wagi, nie mogłoby wywołać w tym przypadku żadnego realnego skutku. Wymagane jest spełnienie łącznie trzech przesłanek, aby móc absorpcyjnie umorzyć postępowanie karne wobec jednego z przestępstw.
Stalking, czyli uporczywe nękanie, jest przestępstwem nowym, wprowadzonym do Kodeksu karnego w 2011r. w odpowiedzi na narastający społeczny problem, któremu prawo karne nie mogło dotąd zaradzić. Nie było wcześniej przepisu, w ramach którego można byłoby ukarać byłego chłopaka za setki telefonów, obraźliwe smsy, nocne wystawanie pod domem i zatruwanie życia dawnej ukochanej.
Oba wymienione w tytule artykułu terminy zdają się być tożsame, stąd też bardzo często używane są zamiennie. Internetowy słownik języka polskiego zmienia nieco spojrzenie na znaczenie tych słów, konkretyzując je – dzieciobójcą jest zabójca własnego dziecka.
W języku prawnym jednak nie ma synonimów, dlatego dwie przedstawione frazy nie mogą być jednoznaczne, a stanowią dwa odrębne, choć nie aż tak bardzo oddalone od siebie przestępstwa, z których jedno jest występkiem, a drugie zbrodnią.
Artykuł 55 ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu jest jednym z zaledwie dwóch przepisów karnych tego aktu prawnego. Wywołuje jednak niemałe kontrowersje natury zarówno prawnej, jak i społecznej. Omawiany artykuł penalizuje tzw. „kłamstwo oświęcimskie” lub „kłamstwo Auschwitz” (od niemieckiego „Auschwitzlüge”). Nazwa potoczna nie oddaje jednak w pełni istoty przestępstwa, bowiem przepis penalizuje o wiele więcej niż jedynie zaprzeczanie zbrodniom, które miały miejsce w Auschwitz, czy innych obozach zagłady.
W okresie wzmożonego ruchu na drogach całego kraju spowodowanego przez trwające Euro 2012 warto przypomnieć sobie o zasadach, które rządzą ruchem drogowym. Policja grzmi, że kierowcy nie potrafią poruszać się po autostradach, a przy dużych prędkościach na nich rozwijanych, jest to szczególnie niebezpieczne dla życia i zdrowia uczestników, jak również bolesne dla portfela.
Zniesławienie i zniewaga to dwa podstawowe przestępstwa przeciwko czci znajdujące się w obecnym kodeksie karnym.
Nie jest prawdą, że przepisy te zostały wprowadzone do polskiego prawa karnego dopiero w okresie stanu wojennego, gdyż przewidywał je już międzywojenny kodeks Makarewicza z 1932 r., a nawet prawodawstwa państw zaborczych.
Instytucja obrony koniecznej należy do ustawowych kontratypów, tj. okoliczności wyłączających bezprawność czynu zabronionego. Dokonanie czynu w sytuacji obrony koniecznej oznacza, że sprawca nie będzie zań ścigany, czyn nie był bowiem bezprawny.
Prawo obrony przed bezprawnym zamachem reguluje art. 25 Kodeksu karnego.
W telewizji, prasie i radiu, przy każdej okazji opisywania przestępstwa można przeczytać (usłyszeć, zobaczyć) słowa o grożącej sprawcy karze więzienia lub alternatywnie, choć rzadziej pozbawienia wolności. Czy istnieje jakaś różnica między tymi dwoma określeniami? A jeśli tak, to jaka? Na początek warto zaznaczyć, że polski kodeks karny nie zna kary więzienia.
Przesłuchanie w charakterze świadka w procesie karnym uregulowane zostało w kodeksie postępowania karnego w rozdziale 21 (art. 177-192a k.p.k.). Na osobach, które występują w tej roli, ciąży niewątpliwie ogromna odpowiedzialność. Ich zeznania bowiem mogą stanowić istotny dowód w postępowaniu karnym. Warto zatem zapoznać się z zasadami, które są stosowane w procedurze przesłuchania świadka. Należy w tym miejscu nadmienić, iż każda osoba wezwana w charakterze świadka ma obowiązek stawić się i złożyć zeznania, o czym poucza nas art. 177 § 1 k.p.k. W przypadku różnego rodzaju przeszkód (np.: kalectwa, choroby) można dokonać czynności przesłuchania w miejscu pobytu świadka.
Każde przestępstwo – zarówno to znajdujące się w kodeksie karnym, jak i poza nim – składa się ze znamion typu czynu zabronionego.
Znamiona są to określone słowa, które konkretyzują podmiot przestępstwa, jego przedmiot, a także sposób działania sprawcy lub jego stosunek psychiczny do czynu. Stąd też właśnie wyróżniamy znamiona podmiotu, przedmiotu, strony podmiotowej oraz strony przedmiotowej.
